28-30 september

San Francisco, plaatselijke tijd 6.10pm

Rechts naast mij is Marina met haar tas bezig. Ook op de andere kamer hiernaast bestaan de activiteiten uit het verzendklaar maken van de bagage. Met andere woorden; Het zit er bijna op!

Waar maandenlang naar uitgekeken is, is in een poep en een zucht voorbij.

Maar...... het waren 3 FANTASTISCHE weken.

Ik kijk voor het laatst nog even terug op de laatste dagen.

We vertrokken vanuit Monterey naar onze 'finishplaats' San Francisco. We hebben geen walvissen gespot, zoals ik jullie al vertelde vanwege tijdgebrek. Ook hebben we niet Monterey Bay Aquarium bezocht. Ons werd verteld dat het toch meer op kinderen afgestemd was dus nadat we even met de auto door Monterey waren gereden zijn we de kustweg richting het noorden weer gaan vervolgen met hier en daar een stop voor foto- en filmshot alsmede om de inwendige mens te versterken.

Rond 2 uur reden we SF binnen.

We zijn dwars door de stad richting de wereldberoemde Golden Gate Bridge (niks geen Golden maar rood) gereden en hebben daar de auto neergezet om de brug op foto en film vast te leggen.

Daarna hebben we het kortste steilste meest bochtige straatje ter wereld gereden, (een gedeelte van) Lombard Street. Toen werd het tijd om naar het hotel te gaan want onze trouwe Tahoe, die ons 4000km trouw van dienst is geweest (het enigste wat ie vroeg was af en toe een tankbeurt) moest rond vijven ingeleverd worden. Dat was (komt ie weer) in een poep en een zucht gebeurd.

De eerste (een prachtige 'Indian Summerdag') van de 2 dagen die we hier verbleven hebben we de hop on hop off bus gepakt. Het is de beste manier om in korte tijd zoveel mogelijk van SF te zien. We zijn op diverse plaatsen uitgestapt, onder andere bij Pier 39 waar zich altijd een behoorlijk aantal zeeleeuwen op diverse pontons bevinden. Gretha's fototoestel zou oververhit raken door alle gemaakte foto's. We hebben zo een mooie indruk van deze stad gekregen. Ik vind het persoonlijk een geweldige stad en zou er geen moeite mee hebben hier wat langer te blijven. Maar, das alles persoonlijk.

Vanmorgen stond Alcatraz op het programma. Het weer was het minst van wat we deze 3 weken hebben gehad maar prima te doen en droog. We hebben trouwens gedurende deze 3 weken maar 3 spatjes regen op Tahoetjes' voorruit gezien. Alcatraz was echt een zeer interressante excursie. Met koptelefoon op (gelukkig voor Gretha in het Nederland s) hebben we de route door het voormalige gevangeniseiland gelopen. Meest bekende (beruchtste) gevangene hier was Al Capone. Indrukwekkend mag ik wel zeggen (is dit woord al niet eerder in mijn blog voorgekomen?).

's Middags zijn we op verzoek van de dames gaan winkelen. Maar wat winkels betreft vonden ze het toch net niet 'je van het'.

En nu zijn de 3 weken voorbij. Vrijdagochtend om 6.00 uur worden we naar de luchthaven gebracht en we hopen zaterdagochtend rond 8 uur in Brussel aan te komen.

Mijn reisgenoten stonden voor ons vertrek nog redelijk sceptisch tegenover dit land. Maar daar kwam heel snel verandering in en ze zijn nu net zo enthousiast als ik voor die tijd al was.

Beste lezer, ik vond het hardstikke leuk dat jullie dit blog wilden volgen. Bedankt allemaal voor de leuke reacties en wie weet komt er een volgende vakantie waarbij jullie ons weer kunnen volgen. 

Maar aangezien ik net nog even de berichten over ons nieuwe kabinet heb gelezen zal er misschien wel wat langer gespaard moeten worden alvorens die reis weer plaats vindt.

Kids, we kijken naar jullie uit want op vakantie gaan is heerlijk maar naar huis gaan is toch ook weer een feest vooral als je weet wie er thuis op je wachten.

Het ga jullie allemaal goed!

Groeten van de Amerikagangers, Frans, Gretha, Marina en Wim

26 en 27 september








hik..............

  Hallo lezer,



Vanuit Monterey, onze voorlaatste etappeplaats, van harte welkom op dit blog. Mohcten jullie soms wat tiepfouten ontdeken dan is daar een gegrondde reden voor want ik heb voor het eten een paar cola/rum op, bij de chinees net een Heineken en na terugkomst nog een paar cola/rummetjes. Hoppenlijk vergeven jullie me.

We hebben jullie verlaten toen we ons de koning te rijk voelden in ons presidentiele buitenverblijf.

Plan waas toen om Yosimite Park weer te bezoeken maar jullie zullen niet verbaasd opkijken dat we gewoon in ons 'paleis' zijn gebleven die dag.

's Avonds hebben we zelf gekookt. In mijn PS onder het vorige verslag konden jullie lezen dat er kruipers (spercieboonen), dopaarten (erwerten) en érepuls (aardapels) werden gegeten. Oja, als vlees was er een filetlapje van 5 inch (inch is 2,54cm) dik.

De volgende dag stond als rijsdag gepland. We moesten bijna 400km overbruggen tussen de Dooie Vallei en de boorden van de Pacific (Stille Oceaan). Het was Frans' laatste rit hier en hij heeft ons bekwaam aan de westkust gebracht. Veel valt er niet over te vertellen alhoewel het hardstikke leuk is om 'gewoon' door Amerika te rijden. Vreemdste gewaarwording die dag was het in de rij staan van minimaal 500 schapen die net standbeelden waren en waarvan wij het idee hadden dat ze op de bus stonden te wachten.

Overnachting was in San Simeon halverwege Los Angeles en San Francisco. We konden de oceaan ruiken en bijna aanraken. Het was de laatse keer dat we met zn vieren op één kamer sliepen. Was toch altijd wel gezellig.

Vanochtend (maandagavond voor jullie) zijn we als eerste die dag Hearst Castle gaan bezoeken, genoemd naar William Randolf Hearst, een krantenmagnaat uit de 20er jaren die zwom in het geld (kids, waarom is geen van jullie miljonair, jullie hebben toch ook folders en kranten rondgebract?). Voor meer info over Hearst Castle zoeke men op Google.

Innterressant als je er van houd. Dat deed Gretha dus niet maar dat is een natuurmens en die intrerresseert het dus niet hoe de tegeltjes van het Romeinse zwembad van Hearst eruit zien.

Niet geteurt, het vervolg vasn de dag heeft voor haar alles weer goedgemaakt. We hebben Highway 1 in noordelijke richting gevolgd en deze satat bekend als één van de mooiste plekken waar water en land elkaar tegenkomen. De weg slingert zich langs de oceaan met een geweldig mooie blik op de rotskust. We hebben dan ook diverse foto- en filmstops gemaakt.

Uiteindelijk belandden we op de 17-miles drive, een (niet gratis) prachtige route langs 'leuke' optrekjes, golfbanen en een fantastische kustlijn waar de golven behoorlijk woest waren. We hebben daar bij een golfclub even een 'bakkie' gedaan op verzoek van de dames maar kwamen er achter dat we ons hier niet echt op ons plaats voelden. Blijkbaar duurdde voor Frans de koffiestop net iets te lang want toen we onze weg vervolgden begon meneer als een 'kakker' te praten, dat wil je echt niet weten.
Al met al hebben we vandaag een prachtige rit gemaakt.

Uiteindelijk gearriveerd bij ons verblijf in Monterey. Wenkbrauwen werden opgetrokken bij het zien van de buitenkant maar de kamers hebben wat we nodig hebben, een bed en een douche en morgenochtend zelfs een ontbijt.

Morgenochtend start de laatste rit naar San Francisco, ons eindpunt van deze nu al onvergetelijke reis. We hebben gedacht om morgenochtend de zee op te gaan om walvissen/dolfijnen te spotten maar dan komen we krap in de tijd te zitten. Misschien dat we Monterey Bay Aquarium gaan bezoeken. Dat wordt morgenochtend aan het ontbijt beslist, Misscien gaan we wel direct naar SF zodat we morgen eventueel met de auto nog over de Golden Gatebrug of door Lombard Street  kunnen rijden want aan het eind van de dag moet onzed Tahoe ingeleverd worden en zijn we aangewezen op de benenwagen of het openbaar vervoer.

Ok mensen, neem net mn laatste slok cola/rum want ik hoef jullie niet te vertellen dat je behoorlijk dorst krijgt van het tiepen van zo'n verslag.
Ik hoop jullie aan het eind van de reis in San Francisco nog eenmaal te ontmoeten alvorens wij de grote zilveren vogel nemen richting ons (naar ik hoorde, momenteel zeer regenachtige) polderlandje.

If you're going to San Francisco

Be sure to wear some flowers in your hair

If you're going to San Francisco

You're gonna meet some gentle people there

For those who come to San Francisco

Summertime will be a love-in there

In the streets of San Francisco

Gentle people with flowers in their hair





21 - 25 september

Hé mensen, zeg het maar eerlijk, jullie hebben ons gemist. Nou, wij jullie ook hoor!

Maar, ondanks dat we in het technologisch meest vooruitstrevende land zitten is de dekking voor wat betreft telefoon en internet niet om over naar huis te schrijven. De laatste dagen waren we van elk bereik uitgesloten maar nu zijn we er weer. Vanuit El Portal, een km of 15 buiten het Yosemite (spreek uit Jossimmittie) Park kan ik jullie weer berichten over de afgelopen dagen.

Ik sprak onlangs over de 'parel' onder de verblijven (Desert Pearl Inn bij Zion N.P.) niet wetende wat ons hier te wachten stond. Maar voor ik daar over bericht eerst terug naar het door  'King Elvis' bezongen Viva Las Vegas.

Niks geen Viva! Niks geen miljonair. De laatste avond hebben we nog diverse dollartjes in de hapgrage éénarmige bandiet gestopt zonder het gewenste resultaat. Na wat optel en aftrekberekeningen te hebben gemaakt kwam er voor Marina en mij een batig saldo van ongeveer $ 175,- uit. Toch leuk meegenomen. Ook Gretha en Frans, die nog nooit een casino van binnen hadden gezien, hebben zich met de gokautomaat kostelijk vermaakt. En das toch ook belangrijk?

Ook hebben we ons die avond vergaapt aan de enorme hotels en casino's langs de wereldberoemde Strip. Onderweg gratis (we blijven Hollanders) piratengevechten, vulkaanuitbarstingen en een op de maat van Frank Sinatra spuitende fonteinen gezien. Een knotsgekke stad waar de één zich lange tijd kan vermaken terwijl de ander met gezwinde spoed het Sodom en Gomorra achter zich laat. Ik had graag nog een dag extra gehad om te zien wat nu verborgen is gebleven.

Maar ja, ook in LV tikt de klok onverbiddelijk door en na een buffet bij Harrah's en een lekkere nachtrust vertrokken we de volgende ochtend richtingh Death Valley.

Was het in LV warm, tijdens onze rit door de woestijn bleef de temperatuur oplopen tot die uiteindelijk op 42c bleef steken. Als we de auto uitstapten voelden we een verschroeiende wind. Ik dacht op een gegeven moment ...'wat ruik ik toch?...' Bleken mn snorharen verschroeid te zijn. De airco in de auto draaide overuren maar we konden het hoofd koel houden. Death Valley staat bekend om zn enorme hitte. De maximumtemperatuur daar is gemeten was 56c.

We zijn gestopt bij Badwater, het laagste punt van de VS en hebben de 'scenic' route langs Artist palet (schilderspalet, bergen met allerlei teinten) gereden.
De zonsondergang hebben Frans Gretha en ik beleefd bij Zabriskies Point. Marina kon geen zon meer zien dus bleef in onze 'oase' Furnace Creek. Aldaar ook gegeten omdat er in de verste verte niets is. Beetje prijzig maar voordeliger dan 200km rijden voor een Big Mac menu.

De volgende morgen toerden we verder richting het westen/noorden, de ergste warmte achter ons latend. Nog even een stukje 'echte' woestijn gezien in de vorm van echte zandduinen zoals die meestal in onze gedachten komen als we het over een woestijn hebben.

In Bishop bij de bakker aangeweest. Erick Schat, een van oorsprong Hollandse bakker die daar zijn zaakjes mooi voor elkaar heeft. Met waarschijnlijk mond op mondreclame heeft hij daar een goedlopend op brood en banket en alle frutsels die je er maar bij kan bedenken in de vorm van souvenirs gestoeld bedrijf neergezet. Ik zag er zelfs de oerhollandse speculaasjes uit Ooltgensplaat liggen.

Na een bak koffie (hier is het meestal 1 bak betalen en verder onbeperkt gratis bijvullen, kaassie kaasie voor ons zuinige koffieleutende Hollanders) reden we verder naar Lee Vining (voor de uitspraak wendde men zich tot Gretha) waar de Lake View Lodge ons die nacht onderdak zou verschaffen in de vorm van een cottage met 2 slaapkamers waarvan één zonder raam. Een pot rummiCup moest uitsluitsel brengen wie de raamkamer kreeg. De van Wijken trokken aan het langste eind. Nou had ik liever een kamer zonder raam maar met een breder bed gehad. De breedte van de bedden valt me hier toch wel een beetje tegen. Vooraf dacht ik dat Marina en ik elkaar met een zaklamp zouden moeten zoeken maar o.a. hier porde ik regelmatig met mn knieen in Marina´s rug wat weer norsig knorren tot gevolg had waardoor er bijna een echtelijke ruzie uit voortgekomen zou zijn. Zover, beste lezer, is het niet gekomen.

Toch waren we de volgende morgen fit genoeg om aan de etappe naar ´Jossimmittie´ Park te beginnen. Eerst echter werd Bodie aangedaan, een oud goudzoekersstadje waar wat authentieke (zeg maar gewoon ouwe troep) gebouwen staan die herinneren aan de bloeitijd van de ´gouden eeuw´  in Californie. Interressant als je het complete verhaal hoort of kent maar Marina en Gretha hadden het er snel gezien en nadat de mannen wat kiekjes hadden genomen werd de route vervolgd over de schitterende Tioga Road die ons leidde naar de Vallei waar Curry Village gelegen is.

Dit is eigenlijk een ordinaire camping met hutje op mudje houten frames met een canvas doek erover. We hadden de beschikking over 4 slaapplaatsen, een kachel en een lichtpunt. Maar we wilden het ´campinggevoel´ een keer ondervinden en de spanning van het misschien aangevallen worden door beren. Ja mensen, er lopen daar beren rond in dat park. Men wordt er bij aankomst ook voor gewaarschuwd dat alle etenswaren, drank en medicijnen in een speciale ijzeren kist, de zogenaamde ´bearlocker´, opgeborgen dient te worden. Deze is bij elke ´cabin´ geplaatst. De nacht werd door Marina en Gretha met angst en beven tegemoet gezien. Toen we bij onze ´cabin´ aankwamen maakte Gretha een opmerking waardoor de blik van Frans Marina en mij van Gretha naar de ´bearlocker´ ging en weer terug naar Gretha. Wat Gretha zei? ...... maar hier passen toch geen beren in? ...................  Ehhh ... toch soms vervelend wanneer je de Engelse taal niet machtig bent.

 's Nachts moest door de dames wegens 'hoge nood' het toilet met een bezoek vereerd worden en Frans en ik zijn toen als ´stoere´ mannen met de dames naar het toilet gelopen. De beren hielden zich gelukkig koest.

De volgende ochtend, na een matige nachtrust mede veroorzaakt door de ´berenangst´  en de bedden die meer het comfort hadden van een houten plank zijn we de schoonheid van het park gaan bekijken met o.a. een bezoek aan Glacier Point en een wandeling naar een waterval.

´s Middags, na een eigen lunch (wat we veel deden), reden we naar onze huidige verblijfplaats, de Cedar Lodge in El Portal, zoals ik al zei, vlak buiten ´Jossimmittie´.
Aldaar ingechecked. Ik had 2 gewone motelkamers besproken. Hoorde de ´attendant´ wel iets over een suite en private pool maar ja, wie hecht daar waarde aan?

Kamer 516. Sleutel in het slot. Deur open. Openvallende monden, verbaasde blikken. Klopt dit? Ja, dit klopt.

Mensenlief, een VILLA!! 3 slaapkamers waarvan één joekel met megadoorloopbadkamer (leuke voor scrabble), nog twee (2) badkamers, complete keuken. Dan buiten een tuin zo groot als morgen de hele dag met een zwembad van bijna olympische afmetingen (s´nachts verlicht), een zitje, ligstoelen voor een compleet leger, barbeque, teveel om op te noemen. Frans Gretha en Marina liggen nu te bakken in hun privédomein terwijl ik me uit zit te sloven in de lobby. Weet je?  Ik ga me ook in mn zwembroek schieten en voor 1 dag waan ik me de president van de Verenigde Staten in zijn buitenverblijf!

Tot de volgende keer.

PS. Jaap (mn 'breur'), vanavond eten we kruipers, dopaarten en érepuls.
Zo zie je, ik verloochen mn afkomst niet.

19 en 20 september

YES YES YESSSSSSSSSSSS !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ik was BIJNA miljonair !!!!!!

Zo, moeten jullie denken, is die wel goed?

Ja hoor, alhoewel we hier in Vegas wel uit moeten kijken om geen zonnesteek op te lopen. Mensenlief, wat is het hier heet. Niet warm maar HEET!! Denk dat het nu rond de 40 graden is.

Eerst maar even terug naar het einde van het vorige stukje.

Ik ben jullie de naam van het restaurant verschuldigd waar we op de laatste avond in Springdale hebben gegeten. Die tent heette 'Bit 'n Spur. Laat je woordenboek maar zitten want zelfs ik heb geen idee wat dat kan betekenen. We wilden graag buiten zitten dus moesten we 30 minuten wachten. Geen probleem. Het is tenslotte vakantie. Het eten smaakte prima. Het was meer Mexicaanachtig. Marina had een ribeye (prijs meer een ribuitmnlijf)  en verkondigde zelfs dat ze nog geen lekkerder stuk vlees had gehad dan deze keer. Mooi toch? Gretha en Frans zaten aan de zalm. Ik hield het bij een gegrilde 'turkey', een gedeelte daarvan tenminste.

De menukaart levert bij mn reisgenoten nogal eens moeilijkheden op. Die Engelse taal is ook zo verrekte moeilijk. Wat betekent 'garlic'? Wat is 'sirloin'? Nou moet ik bekennen dat mn engels op keukentechnisch gebied nou ook niet is om over naar huis te schrijven dus is het vaak puzzelen geblazen. Maar, we hebben elke keer onze buik nog dik gekregen.

Na een lekkere nacht en een stevig ontbijt bij de 'buren' zouden we op tijd vanuit Zion naar Las Vegas vertrekken. Frans popelde al om richting Las Vegas te gaan. Waarom? Ik meen in een flits de $$$$ tekens in zijn ogen gezien te hebben, maar ik kan het mis hebben ..............

Aangezien we Utah zouden verlaten en Nevada in zouden trekken werd de klok een uur achteruit gezet.

Koud onderweg hebben we de 'Virgin Trading Post' nog aangedaan. Daar op de valreep (we laten het Wilde Westen zo langzamerhand achter ons) nog een souvenir gekocht van een indiaans hoofd uitgesneden in hout. Was nog even een discussie welk hoofd het zou worden. Naar ik dacht heeft het hoofd wat we aangeschaft hebben in het verleden toebehoort aan Geronimo, een oud opperhoofd der Apachen. Onderweg hebben we, ondanks dat we op de Interstate 15 (een ordinaire snelweg maar klinkt beter) reden, genoten van de uitzichten. Schrijver dezes was trouwens degene die het stuur in handen had deze dag. Ik heb nog een poosje net voor zo'n machtige Amerikaanse truck (voor de liefhebber, een Peterbilt) gereden om de anderen de gelegenheid te geven een foto daarvan te maken. Ik vertelde Marina de foto in de buitenspiegel te nemen. Ja maar, antwoordde ze, dan krijg ik ook de spiegel op de foto. Eehhhh.... das juist de bedoeling, schat.

Tussen haakjes, ik reed op dat moment 120km p/u en dat reed deze truck dus ook. Das nou ff jammer dat wij in ons polderlandje niet het gas in kunnen trappen zoals deze mannen mogen.

We hadden besloten niet rechtstreeks naar LV te rijden maar via het Valley of Fire State Park. Bij de afslag van de I15 hebben we bij een supermarkt annex tank-truckstop een pauze ingelast en wat trucks die daar geparkeerd stonden op de kiek gezet. Ik heb zelf nog even met een 'collega' staan te praten.

Natuurlijk moets 'trucker' van Wijk even neuzen in de winkel en ja hoor, een kleine aankoop voor in zijn Volvo FH12 gedaan.

Daarna onze reis vervolgd door het VoF State Park. En weer waren de ooh's en aah's  niet van de lucht want ook dit park liet zich van zijn mooiste kant zien. Veel toeristen laten dit wat onbekende doch schitterende park (letterlijk) links liggen.

Het eerste herkenningspunt van Las Vegas is de Stratosphere Tower die al uit de verte te zien was. Helaas moest ik met mijn orienteringsvermogen de weg zien te vinden naar ons verblijf want nadat Marina de TomTom had ingesteld sloeg die op tilt. Was niks meer mee te beginnen. Ik was op een 2 km van de bestemming toen de navigatie uit zijn coma ontwaakte. Gelukkig maar want niet de laatste loodjes maar laatste kilometers waren het moeilijkst.

We hebben hier een soortement van appartement. Twee slaapkamers EN twee badkamers en complete keuken net even buiten de wereldberoemde 'Strip'. Lekker huiselijk.

 

Des avonds hebben we genoten van een buffet in het MGM hotel wat hier vlakbij ligt. Voor $ 25 p.p. (incl. drank) hebben we onze buikjes vol gegeten. Gretha maakte (de bijna klassieke fout) door Ice(d) Tea te bestellen en kreeg een bak kouwe thee die niet te drinken was. Volgende keer toch maar Liptonice bestellen. Mensemense, wat een ding, dat hotel. Je verdwaalt er subiet zonder plattegrond. En een casino zo groot! Je moet het gewoon zelf gezien hebben. We hebben er even rondgewandeld en zijn toen naar buiten gegaan. Las Vegas overdag stelt niet zoveel voor. Dat merkten we wel toen we aankwamen maar zodra de duisternis invalt dan verandert de stad in één groot lichtfestijn met levensgrote knipperende reclameborden en de meest fantastische kleuren. Uiteindelijk kwamen we in hotel  'New York New York' terecht, een op de skyline van New York gelijkend hotel en daar moest het gebeuren. Wat? Ik vertelde jullie in het vorige stukje toch dat ik nog declaratiekosten had en dat die verhaalt moesten worden op een gokmachine.

Dus een makkelijke apparaat opgezocht. Dollartje erin en aan die hendel trekken. Een éénarmige bandiet noemen ze zoiets. Nou, een $$ of 20 verder WAS het voor mij een bandiet die me op een minderwaardige manier bestal van mn  geld.

Totdat ........... er allerlei bellen rinkelden, cijfertjes voorbijvlogen en lichten aan en uit flitsten. Toen de rust weergekeerd was en ik van de schrik bekomen was werd het tijd om de balans op te maken...........$ 231,75 !!!!   Tel uit je winst. Niks geen bandiet, een geweldig ingenieus elekronisch apparaat wat gratis geld gaf. Mn liefje, wat wil je nog meer?

Ook Marina kreeg de smaak te pakken en ondertussen had Frans zijn eerste 20dollarbiljet de machine in laten glijden waarvoor hij 80 credits kreeg. Gretha keek de kat nog even uit de boom maar niet veel later zat ook zij op een stoel gebiologeerd naar de ronddraaiende beeltenissen te kijken in de hoop dat de geluiden, flitsen en cijfertjes ook bij haar een lach op het gezicht zouden toveren.

Na een poosje werd de balans opgemaakt. Gretha en Frans zullen ongeveer een $ of 30 verloren hebben terwijl de balans van de familie van Wijk een positief saldo liet zien van zo'n $ 275,-

Dat was dus de eerste kennismaking met het Sodom en Gomorra van de USA. En die kennismaking zal vandaag vervolgd worden want we zijn toch een klein beetje 'addicted' geworden.

Vanmorgen (locale tijd) zijn Gretha, Frans (hij wilde de Dam erg graag zien) en ik naar de Hooverdam gereden, het grootste Amerikaanse bouwerk ooit. Google even op 'Hooverdam' en jullie zien de feiten (en foto's) op een rijtje.

Op de terugweg even boodschappen gedaan en Frans moest geld pinnen (zou ie later vandaag zwaar gaan gokken?, jullie horen dat later). Zo goedkoop zijn trouwens

 de boodschappen nou ook weer niet. Een pakkie ham, $ 3,99 -
 Kaas is ook niet goedkoop. Maar ja,
we zullen toch moeten eten en dat hebben we
dan ook tussen de middag heel gezellig 'thuis' aan tafel gedaan.

Nu is Frans naar het zwembad (als er maar niet alleen maar een plasje water van hem is overgebleven vanwege de warmte), Gretha ging lekker op bed een boek lezen en om de hoek kijkend ziet Marina dat ze inmiddels in diepe slaap is. Marina is een paar shirtjes aant strijken (jaja, dat krijg je er niet uit) en ik zet hier zo langzamerhand de laatste woorden van dit verslag neer. Over een uur gaan we weer op pad. Eerst gokken en dan diverse hotels en bezienswaardigheden langs de 'Strip' bekijken.

Ik kom één dezer dagen weer bij jullie terug om te berichten over de verdere ontwikkelingen van onze superreis door het ZuidWesten van de Verenigde Staten van Amerika.

Mocht de tweede zin in dit stukje trouwens veranderd zijn in 'Ik BEN miljonair !!!!!!!!!!!!!!!!!!' dan worden jullie ongetwijfeld z.s.m. op de hoogte gesteld en zijn de kids en aanhang reeds onderweg met het eerste 'plane' richting ...  LAS VEGAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAS!!!!!!

18 september

Hallo lui,

Daar zijn we weer. Deze keer vanuit de Desert Pearl Inn.

Als jullie je Prisma Engels-Nederlands raadplegen vinden jullie onder 'Pearl' de vertaling 'Parel'.
Nou, dit is dus de parel onder verblijven die we deze vakantie hebben. Een 'spacious room' met alles erop en eraan zoals oven, magnetron, koelkast, levensgrote tv (jongens, nog groter dan die Sony die we een week in huis hadden), prachtige badkamer en ga zo maar door.
Mn drie medereisgenoten liggen nog lekker aan het zwembad. Ik ben er een uurtje geweest maar heb het geduld niet om daar een hele middag te hangen. Ik besteed mn tijd liever nuttig. Daarom hier het vervolg van ons verslag.

Zoals jullie in het laatste stuk gelezen hebben zijn we vrijdagmorgen richting Zion Nationaal Park gereden met Marina deze keer achter het stuur. Met vaste hand stuurde ze onze limousine richting Springdale.
Bij Mount Carmel Junction (Junction betekent afslag, hoeven jullie dat niet op te zoeken) hebben we even een bakkie gedaan en bij de pomp hebben we Gretha de ramen van de auto laten schoonmaken. Das vrouwenwerk, nietwaar? Daarna zijn we de '9' opgereden die ons het park invoerde. En al direct werden we overweldigd door de wonderschone uitzichten.


Canyon Overlook Trail uitzicht



De 1ste wandeling was al gepland. De Canyon Overlook Trail.

Stond te boek als makkelijk. Gelukkig was er nog een plaatsje

voor de auto (kleine parkeerplaats) want deze trail is behoorlijk populair. Wij op pad maar na ongeveer 100 meter had Marina het al bekeken. Ik zou deze keer geen tong op haar schoenen zien want mevrouw zag het niet zitten er keerde schrijlings terug naar de auto alwaar de Libelle tevoorschijn werd gehaald om de tijd te doden. Frans, Gretha en ik gingen verder. Ik was al vooruit gesneld, nou ja, gesneld ..... en bereikte als eerste het eindpunt van de trail waar ik een fenomenaal uitzicht had op de diep beneden me liggende canyon. Ik moet toegeven dat Marina een vooruitziende blik had want de trail was voor haar, ondanks dat ie als makkelijk te boek stond, een ware uitputtingslag geworden. Maar Gretha, Frans en ik hebben de moeilijkheden overwonnen en werden dan ook beloond met, zoals ik al zij, een prachtig uitzicht.

Na dit 'oponthoud' spoedden we ons naar de 'Desert Pearl Inn', waarvan jullie hierboven al een beschrijving hebben kunnen lezen en waar we net na drie uur aankwamen. Relaxen was het toverwoord voor de rest van de dag. 's Avonds zijn we uit wezen eten bij Switchback waar ik spareribs bestelde. Die kreeg ik op mn bord maar..... opgerold!! Ooit gezien, opgerolde spareribs? Nou, ik dus nu wel!

Daarna even naar de super om ontbijtspullen in te kopen. Wel prettig dat zo'n supermarkt tot 23.00 uur open is. Aansluitend was het bedtijd voor de familie van Doorn en van Wijk.



Vergeten jullie dat ei.....



Zaterdagmorgen; Eerst heerlijk op de kamer ons ontbijt verorberd. Helaas was er geen mogelijkheid voor het koken of bakken van eieren. Dat vind ik persoonlijk wel jammer. Schrijver dezes vindt het namenlijk heerlijk om 's morgens (alleen tijdens de vakantie) diverse gebakken eieren met spek/bacon weg te werken. Maar, we passen ons aan. We zijn tenslotte Nederlanders, nietwaar?

Op het programma stonden vandaag minimaal 2 wandelingen. Ik had van tevoren al wat makkelijke trails uitgezocht. Met de shuttlebus (de weg door de canyon is verboden voor auto's maar er is een perfect shuttlesysteem), die direct voor ons verblijf stopte zijn we naar het park vervoerd en vandaar rijden andere bussen om de 5 á 7 minuten het park in en weer uit waarbij die op diverse punten stopt. Een soort hopon-hopoff bus dus.

Eerst hebben we de 'Riverside Trail' gedaan. Een prachtige wandeling door het groen met boven je uit torenende steile wanden met magnefieke kleuren. Daarna deden we de 'Weeping Rock'. Nadat we de magen gevuld hadden met heerlijke patat (met mayonaise) en een sandwich met kipsalade (Gretha nam een salade 'moeilijk woord' maar die bleek dusdanig groot dat de helft meeging in de rugtas en Marina had er een cheeseburger bij die op smaak gemaakt werd met ketchup (de echte Heinz!!) pakten we 'even' de derde trail van vandaag mee, de Lower Emerald Pool. Ondanks dat het al behoorlijk warm was geworden konden we ook deze trail op onze 'palmares' bijschrijven.

Zo, laat niemand zeggen dat we niet sportief  bezig zijn geweest vandaag. (Kenners van genoemde trails gaarne geen commentaar op de moeilijkheidsgraad).

'Thuis' gekomen konden we eindelijk onze zwaar getijsterde spieren rust geven. Zoals gezegd zijn de andere 3 nog altijd bezig met het recupereren (ik vind het leuk om moeilijke woorden te gebruiken. Kunnen jullie je hersens ook nog eens aan het werk zetten).

Vanavond gaat er weer uit gegeten worden. Op welk restaurant de keuze is gevallen horen jullie bij het volgende verslag.

Al met al weer een prachtige dag!
Morgen wenden we de steven naar LAS VEGAS!! Aldaar gaan wij trachten de reeds gemaakte kosten van deze reis te declareren op een gokmachine. Of dat lukt horen jullie de volgende keer.

To be continued (zie Prisma Engels-Nederlands).

Groeten vanuit Springdale van de 'fabulous Four'.

Weerbericht

Hallo beste mensen.

 Even een reactie op de reactie van (amateurglazenbolweerberichtvoorspeller) Tony vanuit de Desert Pearl Inn;

Je hebt gelijk Tony, ik ben zo met de reis bezig dat ik het weerbericht vergeet wat toch vaak één van de allerbelangrijkste zaken is en wat een vakantie kan maken of breken.

Nou vader, we hebben vanaf de landing in Phoenix op een enkel klein wit wolkje na alleen maar een stralend strakdiepblauwe lucht gezien (en als ik diepblauw zeg dan IS het diepblauw) met temperaturen waar jij alleen maar van kan dromen. Ik heb het niet echt bijgehouden maar dat zal tussen de 27 en 40 graden zijn geweest en de vooruitzichten de komende vijf dagen wanneer we ook in Las Vegas en Death Valley zitten voorspellen niet veel anders.

Maar wees niet bang dat je pa en ma niet meer herkend bij thuiskomst want er is nou ook niet heel erg veel tijd om in de zon te zitten. We hebben trouwens geen hinder van de warmte. Heeeeeerlijk zo.

Ok mensen, de volledige update kunnen jullie in de loop van morgen verwachten. Nu is het tijd voor ontbijt en aansluitend zullen de oooohhhh's en aaaahhhh's niet van de lucht zijn omdat we met de shuttlebus Zion Park ingaan.

Laterrrrrrrrrrrrr

16 september

Bryce Canyon, september 17, 2010 07.00 uur local time

Buiten is het om het vriespunt. Binnen zitten wij.

Hallo beste mensen,

Dit is toch geen tijd om achter een laptop te kruipen als je met vakantie bent. Tja, jullie hebben gelijk maar als je met zn vieren op één kamer slaapt dan is er enige planning nodig om elkaar 's morgens niet voor de voeten te lopen. Dus heeft schrijver dezes zich maar als vrijwilliger aangeboden om er als eerste uit te gaan. En terwijl de anderen zich aan het poedelen zijn kan ik jullie dus op de hoogte brengen van de tijd tussen het verleden en heden.

Trouwens, het is ECHT koud buiten. Ik denk dat de plaatselijke (wijlen) Pelleboer niet meer dan een graad of 3 zou aangeven.

Ok, waar waren we gebleven. In Page, bij het rummiCuppen. Dank je Corrie, voor de reactie dat dat letterspel met een C moet. Frans was in dat spelletje trouwens de grote overwinnaar. (eehh.... ik deed dus niet mee)

Na een goede nachtrust (al sliepen we met zn vieren op één kamer) zijn we over de Glenn 'Kennedydam' richting Bryce Canyon gereden.

 En ja hoor, Frans zat weer achter het stuur als een keizer op zn paard

 en stuurde onze Tahoe met vaste hand over s'Heeren '89'.

 Nou niet gelijk het psalmboek erbij halen om te kijken welke psalm ik bedoel want in Amerika werken ze veel met wegnummers dus bedoel ik met '89' gewoon een weg van A naar B.

In Kanab begon de drang naar caffeine ondraaglijk te worden dus zijn we daar een bakkie gaan doen. Het werd voor de andere 3 een cappucino. Maar de 'waiter' vroeg of ze een 'one of two shot' wilden. Dat was dus even klapperen met de oren maar na vraag en antwoord bleek het dus om de sterkte van de cappucino te gaan. Het werd een enkel shot. Achteraf had het dus een two shot moeten zijn. Tja, als je alles van tevoren weet........

De reis naar Bryce verliep op rolletjes. We hadden besloten om gelijk het park te verkennen. In het park heb je dus 1 doorgaande weg met aan die weg verschillende viewpoints. Sorry als ik hier en daar Engelse woorden gebruik maar dat krijg je als je je tussen Engels pratende mensen bevind. Voor de vertaling pakke men het Prisma woordenboek Engels-Nederlands.

We zijn bij Sunrise Point gestopt want de magen knorden

dusdanig dat verder rijden onverantwoord was.

Dus op een picknickplaats hebben we broodje gegeten. We dachten voldoende brood bij ons te hebben maar helaas had Wim de opruimer dezelfde morgen in Page een zak weggegooid met daarin nog wat brood. Vrees niet, lezer, wij hebben desalniettemin onze buik dik gekregen.

We zijn daarna naar het einde van het park gereden, daar de auto geparkeerd en hebben een wandeling gemaakt (Bristlecone trail). Door het bos naar een uitkijkpunt waar we genoten van de eerste indrukken van Bryce Canyon. Persoonlijke indrukken kan ik hier niet weergeven. Dat gaat gewoon niet. Een ieder beleeft zijn indrukken op zijn eigen manier. Maar ik kan jullie vertellen dat het je verstand te boven gaat hoe de natuur dit soort landschappen kan creeeren (jaja, 2 puntjes op de middelste e maar ik weet niet waar de 2 puntjes op de laptop zitten, advies welkom). Ongelofelijk, zowel de vormen als de kleuren. Van witachtig tot diep oranje tot ..... ach, weet je wat? Je gaat zelf maar een keer kijken.

Beter, ik zal er een foto van plaatsen al zal een foto nooit kunnen overbrengen wat een mens persoonlijk voelt.

Na bij wat andere viewpoints te hebben genoten van de geweldige uitzichten (Bryce ligt op een hoogte van bijna 3 km en bij heldere dagen houd alleen de kromming van de aarde verder zicht tegen) zijn we naar Bryce View Lodge gereden, ons onderkomen voor 1 nacht. Kleinere kamer dan vorige nacht maar toch wel gelachen. Jongens, jullie weten hoe Tan kan lachen. Voor de niet familie-kenners onder ons, Tan is Tante Greet en Oom is Ome Frans. Geen speld tussen te krijgen tussen Oom en Tan en mn kids.

En nu is er dus een nieuwe morgen aangebroken. We gaan vandaag naar Zion Nationaal park, een rit van zo'n kleine 2 uur. Maar eerst gaan we zo ontbijten, dan naar Mossy Cave, hier in de buurt, een lekkere ochtendwandeling maken en dan richt Marina de neus van de Tahoe richting Springdale waar we 2 nachten zullen verblijven.

Ik hoop jullie vanuit de 'Desert Pearl Inn' weer te kunnen berichten over de verdere ontwikkelingen van onze reis.

De hartelijke groeten aan een ieder van jullie en tot de volgende keer